اصطلاحات بلاغی در تذکره های عصر صفوی‏

بلاغت و فصاحت از جمله علوم ادبی است که در عین حال به ناقدان در ‏نقد متون کمک می کند. بلاغیون برخی قوانین خاصی را برای کلمه، کلام و ‏متکلم قائل می شوند که گاه در برهه ای از تاریخ ادبی همراه با تغییر ذائقه ادبا و ‏ناقدان آثار، دچار تحولاتی می شود. یک متن ادبی از حیث دارا بودن ویژگی های ‏فصاحت و بلاغت امکان دارد در هر دوره از تاریخ به نوعی متفاوت بررسی شود. ‏در عصر صفویه نیز با درآمیختگی شعر پارسی و ذوق شاعران هندی تبار عرصه ‏برای این قسم تحولات بیشتر شد. در این دوره، تذکره نویسان با تغییر معیارهای ‏فصاحت و بلاغت اصطلاحاتی را نیز به کار برده اند. بررسی این اصطلاحات در ‏درک دیدگاه های آنان نسبت به متن فصیح و بلیغ کمک می کند.‏